We zijn als een schimmige groep mensen
met chronische pijn
nooit meer een moment vrij zijn
Stil is het inwendig gehuil in onze roep
Bij elke ochtendstond snoert deze kwaal
reeds onze mond
en toch hoop je elke morgen weer
misschien heb ik deze dag even geen zeer
maar na luttele seconden besef je terstond
Het was een utopische droom
die je een moment hoop
op genezing gaf
geen scherpe kantjes meer,
enkel een zachte zoom
Telkens als je denkt
dit verdraag ik echt niet meer
zoveel lijden kan ik niet aan,
ik geef het op
dan verwonder je jezelf omdat
je het wel verdragen kan
nu,
en ook de volgende keer
