Gaat het nu wat beter met mij?
Voor het ogenblik ja,
maar wat geeft morgen?
Een hoofd vol zorgen?
Een lijf vol pijn?
Armen die naar beneden hangen?
Doelloos rondlopen?
Toch blijf ik hopen
Naar het verdwijnen ,
van grote en kleine pijnen!
Het voelt lijk de bladeren
die van de bomen vallen.
Ik vlucht dan naar mijn bed,
om mijn ogen te sluiten.
Maar niets of niemand kan
de pijn en de moeheid stuiten.
Dan denk ik...
morgen is er weer een dag...
Waar ik van genieten mag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten