Weer een klap in mijn gezicht,
weer duisternis in plaats van licht.
Waarom moet het altijd zo lopen
durf bijna nergens meer op te hopen.
Moet knokken om niet te vallen
maar om te blijven staan.
Denkend aan de dingen in het leven
waarvoor ik door moet blijven gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten